~*Fic:อมฤบรรลัย*~ (Yaoi and Yuri มั้ง^^?)

เนื้อเรื่อง

อะแฮ่มๆ...ข้าพเจ้าขอเตือนท่านว่า  โปรดิจารณญาณในการอ่านนะคะ  555+

               ณ เมืองแห่งหนึ่งในเขมร  เมืองแห่งนี้มีปราสาทที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างวิจิตรงดงามในเมืองแห่งนี้มีองค์หญิง2พระองค์ที่งดงามยากที่ใครจะเปรียบได้
               องค์แรกนาม พันทุรัตน์ ผมสีดำยาวเงางามเก้าขึ้นด้านบนสวมด้วยชฎาสีทองอร่าม  ริมฝีปากสีแดงสดที่ถูกทาด้วยลิปสติกแบบโบราณที่ทำมาจากธรรมชาติ ขนตางอนยาว ดวงตาคมดูน่าเกรงขาม แก้มสีชมพูที่ถูกทาด้วยเครื่องแป้งแบบอ่อนๆ  เครื่องแต่งกายแบบสมัยโปราณสีแดงและทองดูงดงามและน่าเกรงขามอย่างมาก  ส่วนเรื่องนิสัยนั้น เอาแต่ใจตนเอง ชอบไสยศาสตร์ ของคลัง  หยิ่งทนงในศักดิ์ศรีอย่างมาก
               องค์ที่2นาม ยโสธร ผมสีดำเงางามเก้าขึ้นด้านบน ริมฝีปากอมชมพูตามธรรมชาติ แก้มเนียนใสอมชมพู  ผิวขาวเนียน ดวงตาดูอ่อนโยน น่ารัก เครื่องแต่งกายเป็นแบบโบราณเช่นกันสีชมพู  เรื่องนิสัยก็ ปากไม่ตรงกับใจ  ใจดี  อ่อนโยน(ซึ่งเป็นนิสัยทั่วไปของนางเอก)
               องค์หญิงพันทุรัตน์นั้นมีรักครั้งแรกคือกุพานเทซึ่งเป็นองครักษ์ที่กล้าหาญที่สุดในยุคนั้น ทั้ง2รักกันมาก  แต่ความรักนั้นไม่อาจยั่งยืนเพราะไม่ใช่คู่แท้กัน เมื่อวันเวลาผ่านไป กุเพนทาได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของพันทุรัตน์มากขึ้นเรื่อยๆและได้รู้จักกับยโสธรที่เป็นองค์น้อง  ตอนแรกก็ทะเลาะกันอยู่แต่พอผ่านไปกุเพนทาเริ่มจะชอบยโสธรมากขึ้นเรื่อยๆเพราะนิสัยอันอ่อนโยนของยโสธร  ส่วนยโสธรนั้นชอบกุเพนทาที่เป็นสุภาพบุรุษและมีนิสัยดีและแล้ทั้งสองก็รักกันในที่สุด  เมื่อพันทุรัตน์รู้ถึงความสัมพันธ์นี้จึงเกิดความแค้นต่อทั้งสองอย่างมาก จึงได้สั่งให้หญิงย่าซึ่งเป็นคนดูแลเวตาลให้สั่งให้เวตาลออกไปฆ่าทั้งสองทิ้งซะก่อนจะก่อเกิดความรักไปมากกว่านี้  ในเมื่อไม่อาจเอามาได้ก็จงตายด้วยน้ำมือของฉันซะเถอะ  เมื่อเวตาลได้รับคำสั่งมาจากผู้เป็นนายจึงออกไปสังหารทั้งสอง  แต่ก่อนที่ทั้งสองจะตายนั้นได้สัญญากันไว้ว่า"จะรักกันเมื่อฟ้าดินสลาย"....

               1,000ปีต่อมา

               ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ มีสาวน้อยวัยแรกแย้ม ที่งดงามน่ารัก  อ่อนหวาน นาม เบี้ยว ซึ่งเป็นอดีตชาตของยโสธร ส่วนเจ้าของคฤหาสน์คือ พันทุรัตน์พี่สาวของยโสธร ซึ่งใช้มนต์ดำไสยศาตร์ชนิดหนึ่งคือการดื่มเลือดชายหนุ่มเพื่อทำให้ตนเองไม่แก่ไม่ตาย  และมีหญิงย่าที่ดูแลเวตาลมาตลอด1,000ปี ส่วนที่ไม่ตายนั้นเพราะมีมนต์อมตะของเวตาลเข้าช่วยโดยที่พันทุรัตน์ไม่รู้เลย
              วันหนึ่งเควินซึ่งเป็นอดีตชาตของกุเพนทาได้บังเอิญมาพบกับเบี้ยวและทั้งคู่ก็รู้สึกผูกพันกันอย่างประหลาด  เมื่อวันเวลาผ่านไป เควินก็มาหาเบี้ยวทุกวันๆ  เพื่อเติมเต็มสิ่งที่มีอยู่  แต่แล้วพันทุรัตน์ก็รู้เข้าอีกจนได้จึงสั่งให้เวตาลไปสังหารทั้งสองอีกรอบ แต่เวตาลนั้นไม่สามารถทำได้เพราะได้สัญญากับหญิงย่าซึ่งคือ หญิงอันเป็นที่รักไว้ว่า"จะไม่สังหารใครอีก"เวตาลจึงไม่ไปสังหารทั้งสองและรู้ด้วยว่าถ้าตนยังอยู่ที่นี่ต่อไปกับหญิงย่าเราทั้งสองจะมีอันเป็นไป เวตาลจึงพาหญิงย่าหนีไปยังที่ลับที่หนึ่งซึ่งพวกเขาจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป..

              พันทุรัตน์นั้นเมื่อรู้ว่าเวตาลทรยศก็ยิ่งเพิ่มความโกรธาขึ้นไปอีกดั่งเอาน้ำมันไปสาดใส่ไฟที่ลุกโชติช่วงอยู่แล้วยิ่งทำให้มันลุกไหม้ขึ้นอีก  ตอนนี้พันทุรัตน์ได้หาทางทุกวิถีทางเพื่อให้ทั้งสองตายแต่ก็ไม่สำเร็จสักที...

              ส่วนทางด้านเบี้ยวและเควินเมื่อรู้ข่าวว่าพันทุรัตน์หาทางทุกทางเพื่อสังหารพวกตนและไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเป็นอะไรจึงแยกทางกัน   เควินนั้นเศร้าใจและกลัวมาก แต่ในตอนนั้นเองเคนเพื่อนชายของเบี้ยวนั้นได้มาปลอบประดลมทำให้หายเศร้าและกลัวไปได้  ซึ่งสิ่งนั้นก็ทำให้เกิดความรัก  ความผูกพันซึ่งกันและกัน  ทั้งสองจึงเข้าใจกันและกัน แล้วอยู่ด้วยกันในที่สุด
              ทางด้านเบี้ยวก็เช่นกัน ทั้งเศร้า เหงา เดียวดาย ทั้งกลัว  แต่ก็นะ  สวรรค์คงไม่นิ่งดูดายปล่อยให้ละครชีวิตจบไปอย่างเศร้าขนาดนี้  รินเพื่อนหญิงของเควินได้เข้ามาในชีวิตเธอ เธอคนนั้นทั้งปลอบประโลม  เอาใจใส่  คอยอยู่เคียงข้าง คอยห่วงหาตอลดเวลา  ทำให้เกิดความรักขึ้นอย่างมิอาจหักห้ามได้  ทั้งคู่จึงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดมา

              กลับมาทางด้านพันทุรัตน์อีกครั้ง  เมื่อได้ข่าวนี้เข้าถึงกับช๊อค  เพราะรับไม่ได้แผนการทั้งหมดพังไม่เป็นท่า  จนถึงขั้นกรี๊ดลั่นจนแผ่นดินสะเทือนและหลอดลมแตกตายในที่สุด.....

           เป็นอันจบบริบูรณ์สำหรับเรื่อง"อมฤบรรลัย"แต่เพียงเท่านี้= ^____^ =

_______________________________________________________________

             ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  เรื่องนี้ความจริงจะต้องเป็นบทแสดงละครรอบกองไฟของกลุ่มข้าพเจ้า แต่คนในกลุ่มบอกว่ามันงงเกินไป  เลยเปลี่ยนใหม่ซึ่งงงกว่าเรื่องนี้อีก    เหอๆๆ  มันเลยเกือบล่มอยู่รอมร่อ  โชคดีผ่านไปได้  ^^"
และเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการโดยนำอมฤตาลัยมาเป็นโครงเรื่องหลัก
และนำมาเปลี่ยนแปลง  เรื่องนี้ข้าพเจ้ามิได้คิดคนเดียว  ยังมีเพื่อนร่วมคิดอีก
ขออภัยที่เอาเรื่องนี้มาเขียนนะคะ  แค่อยากเขียนเฉยๆ  อุตส่าห์คิดออกแต่ไม่ยอมนำ
ไปแสดง  มันเศร้าอ่ะTT-TT  เรื่องนี้ใช้สมองที่มีอยู่น้อยมากคิดนะเนี่ยTTTTwTTTT"
ถ้าคิดอย่างไรก็บอกกันบ้างนะคะ  อยากรู้ว่าOKไหม^^?
_______________________________________________________________